جنگل ابر و آفتاب

جنگل ابر, اما آفتابی, گویی تناقض در حدی وجودمان را فرا گرفته که حتا وقتی میریم جنگل ابر با آفتابی درخشان و آسمانی سراسر آبی و درختانی رنگارنگ, سبز و قرمز و زرد و تک و توک بی برگ و زالزالک قرمز جنگلی رو به رو میشیم و انقدر به این موضوع میخندیم که در آخر سفر اسم جنگل ابر به جنگل آفتاب تغییر میابد. شبی فوق العاده و به دلیل نبود ماه, پر ستاره, که برگ درختان جنگل دید ما را محدود کرده اما وقتی روی خاک دراز کشیدی از لابه لای برگ ها هم متوجه آسمان پر ستاره میشی. چادرهارو به شکل حلقه میزنیم و آتشی در وسط و طبق معمول شبهای کوهستان و به خصوص کویر و جنگل که امکان آتش روشن کردن هست , حلقه میزنیم و تا نیمه های شب میخونیم, بعد از آن هم دو نفر پاس شب میمونن برای روشن نگه داشتن آتیش که تعداد بیشتر میشه, برای صحبت کردن و بیدار موندن. بقیه هم میرن تو چادر و من هم کیسه خوابم رو کنار آتش کمی دورتر پهن میکنم که شاهد شب جنگل باشم. البته برای دقایقی تا خوابم برد. ولی شبی به یاد موندنی بود. دراز کشیده بودم و آتشی بزرگ نزدیک. باد میومد و از بالا برگها میچرخیدن و میریختن پایین, گه گاه هم عنکبوت گنده ای باهاشون بود و چرقه های آتش که پرواز میکردند و توی سیاهی جنگل نابود میشدند از دور صدای جغد و گه گاه پرندگان دیگه که نمیشناختم. صدای گرم دوستان و بعد خوابی عمیق.

جهان

جهان, آرام نمی ماند
شب, روز روشن را دوست می دارد
"من می خواهم" طنین خوشی دارد
و خوشتر از آن
"من دوست می دارم"

نیچه/ اکنون میان دو هیچ