غروب مان

شاید من بهتر از هر کس بدانم که چرا تنها انسان میخندد: او تنها, چنان ژرف رنج میبرد که از اختراع خنده ناگزیر بوده است. بدبخت ترین و غمناک ترین, چنانکه چنین می باید, شادترین جانور است.
اراده معطوف به قدرت, نیچه

خوب, گذروندن چهار روز باز هم در جبهه غربی دماوند و پناهگاه سیمرغ. کمترینش شاید همین عکسهای غروب و طلوع باشه. هر سه از یک زاویه و در سه روز متفاوتند. دو عکس اول غروب و عکس آخر سایه ی طلوع و اون برامدگی اون وسط هم سایه ی دماونده. چهار روز همراه با رنگ کردن و بیل زدن و دیدن. تا ارتفاع پنج و سیصد هم رفتم و حس کردم همه چیز بی نهایت پایینه. انگار روی بال هواپیما ثابت ایستادی و به پایین نگاه میکنی. همین

کسی که نیست

سخن گفتن, چرا

بی معنا

با هر چه از خود و سنگ . کوه

سخن گویی

دیوانه