فلسفه یا سفسطه

فلسفه, اندیشه و نوشتار فلسفی معمولا در نتیجه افکار و اندیشه نویسنده ای به وجود آمد که از وضع موجود ناراضی بود و می خواست وضع بهتری را بر پایه منطق توصیف کند تا شرایط گزار از وضع موجود به دست آید. از این طریق یعنی نوشتن فرصتی به وجود می آید که افکار و نوشته های وی توسط دیگر اندیشمندان نقد شده و معمولا در کتابهای بعدی همان نویسنده به تکامل می رسد و نوعی اندیشه نوین را پایه گذاری می کند که به مرور پذیرفته می شود و وقتی اوضاع برای تغییر وضعیت موجود مناسب شد. ساختار اجتماعی سیاسی بر پایه این نظریه جدید شکل میگیرد که یا موفقیت آمیز می شود و در طی زمان به اصلاح درونی میپردازد و یا شکت می خورد و صاحبان قدرت به زور اسلحه در پی حفظ وضعیت موجود هستند و یا اگر نخواهد تغییری در خود دهد دچار فروپاشی میگردد. حال اگر از سطح یک نظام به فعالان سیاسی یا اجتماعی که در گروه های کوچکتر مشغول فعالیتند نگاه کنیم تقریبا از همین چارچوب پیروی می کنند. و این ساده اندیشیدن محض است که توقع داشته باشیم یک گروه فعال در تمام زمان از یک روش ثابت استفاده کند و اگر تغییر روش داد بگوییم حزب باد است. به اعتقاد من این تغییرات منجر به ادامه حیات آن گروه ها شده و استمرار فعالیت برای تغییر را در پی می اورد حال آنکه موضع قبلی صرفا به نابودی می انجاد. همان گونه که انجامیده. چه در سطح نظام برخی کشورها چه پیروان مکتبی خاص. اما این موضوع فرق می کند با مسئله عده ای محدود درون جنبشی بزرگتر که ناگاه تغییر موضع و جایگاه می دهند و در غالبی نو ظهور می کنند بدون انکه به هم مسلکان خود کوچکترین آگاهی ای داده باشند. و سپس در برابر موج انتقادات ,تازه به یاد فلسفه ی تغییر می افتند و شروع به نوشتن می کنند. به اعتقاد من این جز سفسطه چیز دیگری نیست. و پذیرفته نمی شود. چون فلسفه زمینه اندیشیدن و تغییر را به وجود می آورد حال آنکه سفسطه در حد توجیه مطرح شده . همان کاری که الف نون می کند. یک کاری میکنه و یه چیزی میگه و تازه بعد تمام دستگاه دولت و رسانه و سرکوب تازه می خواهند آن را ماسمالی کنند. یا اول حجاب اجباری می شه و چند سال بعد تازه به فکر فرهنگ سازی حجاب می افتند و ... ساده است که درون خانه بنشینیم و بگوییم چرا دیگرا ال کردند و بل کردند . ساده است که نقد پذیر نباشیم و تحمل نکنیم اما هدفمان چه می شود؟

من در خانه خود منزل می گزینم
هرگز از کسی تقلید نکرده ام
و به هر استادی که نتوانسته است
برخود خنده زند
می خندم
نیچه- حکمت شادان