گمگشته قرنها

من دلم میگیرد
آنگاه که خویش را به تمامی ایستاده بر پای خویش میبینم
میدانم جز این هم نتوانم باشم
پایم سخت
دیگران را سست میبینم

nil


امروز برای اولین بار تنها رفتم کوه اما متوجه شدم فرق چندانی با همراه گروه رفتن نداره چون تو کوه اصولا با کسی حرف نمیزنم. میرم که به تمامی خودم باشم میرم که به تمامی احساس خستگی و درموندگی کنم و بعد بر خودم پیروز بشم. اما اتفاقای اخیر متوجهم کردن که دارم وابستگیمو به آدمهای دیگه از دست میدم خیلی راحت با رفتنها کنار میام, خیلی راحت در مواقعی دوستانم رو ول میکنم میرم که خودم باشم. تصمیمهامو تنها میگیرم و تنها انجامشون میدم. دایره ای که دورم کشیدم داره بزرگ و بزرگتر میشه. گاهی فکر میکنم باید متوقفش کنم. احساسم خیلی شبیه اون آدم گریزی , تناقض و تنهایی کلیشه ای هست که تو تمام کتابها و مقالاتی که راجع به زندگی انسان مدرن مینوسن شده .اما کتابهایی که خوندم نشانگر این بودن که اتفاق چندان جدیدی نیست.پس احساسم شبیه احساس کلیشه ای انسان گم گشته تمام قرون شده. شاید هم یه نرگس (نارسیس) که زرین دهن بتونه بهش اعتماد کنه وبدونه که اون زیاد میفهمه پس میشه حرف زد اما در عین حال تو رو وحشی بپذیره بتونه دایره رو کوچکتر کنه.