رفقا وقت تمام است, تمام

هر کسی براساس موقعیتی که داره و داشته, نیازها و دلمشغولیهای متفاوتی داره که بر اساس اونها سطح توقعات, خواسته ها و افکارش فرق میکنه. ابتدا باید نیازهای اولیه و سطوح پایینشو بتونه حل کنه تا توقع داشته باشیم به افکار بزرگتر و در سطح وسیع تری بپردازه. و از کسی که نیازهای اولیه اش حل شده بودن یا حلش کرده و حالا به سطح بالاتری از تفکر دست پیدا کرده نمیشه توقع داشت که چون جمع کثیری از مردم هنوز درگیر مراحل پایینترن خواسته یا ناخواسته اون هم ازهمه چیز چشم بپوشه و به همه اون آگاهی که حالا یا شانسشو داشته که بتونه بهشون بپردازه یا تلاش شخصی بوده که بهشون برسه بی اعتنا باشه. اگه آدم برای خودش یه خط قرمز زمانی تعیین کنه که تا اون زمان وقت داری زندگی کنی همه چیزو ببینی و هر کاری رو که فکر میکنی باید انجام بدی رو انجام بدی بدون در نظر گرفتن میزان ریسکی که داره و غیره به جایی میرسی که مردن یا نمردن دیگه برات مسءله نیست چون هیچ کار و کتاب و مسافرت و ... مورد علاقه ات رو برای بعد نگر نداشتی که وقت مردن به فکرش بیافتی و بازم وقت بخوای. اما این نوع تفکر مشکلی هم در پی داره اونم اینه که با کله وارد همه مسائل میشی چه سیاسی چه اجتماعی چه هنری و چه ورزشی و... بعد از مدتی توقعت از خودت و زندگیت هی بالا و بالاتر میره تا اونجا که دیگه هیچ کاری اون هیجانی رو برات نداره که از شوق اینکه مثلا فردا قراره برم فلان جا تا صبح خوابت نبره و دچار نوعی اوردوز میشی که حالا بیا و درستش کن و یکسره نق میزنی که چرا همه انقدر وارفته ان .

وقت تمام

رفقا وقت تمام است, تمام
مرده اندر گور
زنده ای پا بر جا
داد باید
کار آن را انجام.
با جنون دشمن
وقت کوشیدن نیست
می به خم دیدی کف
جوش میباید زد
بادم بادی سرد
...جوشیدن نیست
تو بکن آنچه را باید و آنت شاید.
ناروا گفتم گاه
روی ره می پاید
تا بماند بیمار
ناقص و بی اندام
رفقا وقت تمام است, تمام.

نیما یوشیج