سیاه چاله ای به نام جامعه

خودسانسوری چیزی که دیشب فکرمو شدیدن مشغول کرده بود و امروز با دوستان شدیدا بحث کردندو کردیم. اما فایدش این بود که من پذیرفتم که این مسئله برای ما آنقدر درونی شده که دیگه با احساساتمون و منطقمون و حتی خودمون تفکیک پذیر نیست.تنها راه حلی که به نظر من میرسه اینه که فرد باید به سطحی از آگاهی برسه تا بتونه مرزهای فکری, احساسی, و عقلانی خودشو بسازه جدا از مرزهای پذیرفته شده جامعه .حالا اینکه انحراف از معیار مرزهاش چقدر باشن بسته به ارزش چیزی داره که دز ازاش از دست میده و ارزش اون چیزی که به دست میاره. اما نمیفهمم چرا جامعه ما انقدر دست به بازتولید سنتهای و تفکرات زشت قدیم میزنه .در حالی که اینها بنای تاریخی نیستند که ارزش نگهداری داشته باشن. ما یاد گرفتیم آگاهانه یا نا آگاهانه زیر لایه های حرکت کنیم حالا به علت بی اعتمادی نسبت به دیگران یا ترس از بی آبرویی و غیره تا اونجا که حتی وقتی در مورد کسی حرف میزنیم که حظور داره مثال را با شخص دیگر یا نام دیگری ذکر میکنیم.
وقتی دقت کنی میبینی انقدر این مسئله توی آدمها پیش رفته که مثل یک سیاه چاله همه جنبه های زندگیت رو تو خودش فرو برده و تو هر چی راجع بهش آگاهتر میشی تازه حس میکنی بیشتر فرو رفتی دیگه حتی نمیتونی بگی مرز تو کجاس و مرز دیگران کجا...

زاهد

معبد خاکستری سردی بود
زاهدی خفته بر خاک
میدید خواب رنگارنگ رقصی شاد در دشتی سبز و بی پایان
کودکی رقصان گفت:
زاهدی را دیدم, گرد مرگ خورده, لرزیده, کف بر دهان مرده
همگان ترسیدند
کودکم را بردند
من آواره کوه, آواره دشت
چرخیدم, رقصیدم, خندیدم
جهشی کردم, اما
دره خاکستری بی پایان

nil