من مست و تو دیوانه. ما را که برد خانه؟

زندگی مخلوط و آشفته, ناشی از طنز تلخ شخصیت ماست. گاهی تنها به اندازه ی تلنگری با فروپاشی فاصله است و ما علف آگاهیمان در دست, آویخته بر پرتگاه نادانیمان دلتنگ. میگرییم بر پوچی خویش. گاهی تنها تلنگری میخواهیم و سپس نابودی. نه نمیگریم چون خود خواسته ام.
هوم شاید شعر بود اما حوصله اش رو نداشتم مرتبش کنم.اماباز این سواله انگولکم میکنه.برای چی زندگی میکنیم؟ در این که من به پوچی رسیدم شکی نیست. اما حالا گیریم مذهبی بودم و به اون دنیا و بهشت و جهنمشم معتقد. زندگی میکنیم که تا ابد بریم اون دنیا که چی بشه؟ حالا گیریم من به تناسخ معتقد بودم. هی بمیریم و زندگی کنیم و در بدن بعدی به علت پیشرفت شرایط به تکامل بیشتری برسیم و حالا گیریم آخرش خدا بشیم که چه؟ اصلا من برای چی هی از کوه بالا میرم که بعدش بیام پایین. شعر مینویسم که چی؟ جاودانه بشم که چه؟ با این کارا حال میکنم که چی؟ اصلا به تو چه که چی!! هه هه هه هه:))) ا