ولگردها خود راه را نوعی وطن می انگارند

کتاب رو خریدم و شب بعد بازش کردم و ناگهان هیجانی شدید گرفتارم کرد و خودم هم نفهمیدم که چطور سالیان دراز بدون شعرهای این کتاب سر کردم.
برگ افتاد, نوشم باد: من زنده به اندوهم. ابری رفت,
من کوهم: می پایم. من بادم: می پویم
در دشت دگر, گل افسوسی چو بروید, می آیم, می بویم
سهراب


ولگرد

انسانهای مشکل
سرانجام راههای طولانی, بیتفاوت شاید
مسیر گرد آلود و محو
راهنما اما, موسیقی ماه
انسان باز آمده از راه
یا فرو رفته به خود
یا رها گشته و آواز خوانان
میگذرد
در همه حال مردمان خواهند گفت
او چرا اینگونه میگذرد؟ دیوانه

نیل

پ ن : و اما فردا و اولین پرش, پرواز در دماوند و من هیجان زده ام!!!هه