آنها چه بیشرمانه چشم به شادمانیهای کوچکمان بسته اند.. آنها نمیدانند که مردن برایمان چه ساده است . خبرکشته شدن اکبر محمدی رو که خوندم تقریبا شوکه شدم. مدت زیادیست که از زندگی و مردمانش بیزارم و دلخوشیم به کوه و دوستان ومسافرتها و دیوانه بازیها و نوشته ها و تجمع ها و ...( دلخوشیهام فکر کنم از یه آدم بیزار از دنیا بیشتر باشه.) است . میخواستم هفته ی دیگه 5 روز رو در کوهستان سپری کنم اما با خوندن اینها و دیدنهایم به نظرم باید برای همیشه سر بزارم به کوه. منی که در تجمع هفت تیر نیم ساعت توی شوک بودم و نه چیزی میشنیدم نه میدیدم تنها به خاطر دیدن کتک خوردن کسی. از دیده ها و شنیده هایی که با گذشت زمان بیشتر و بیشتر روی سرم خراب میشن خشمگینم. از این که ما آدمهای قرن بیست و یک هنوز اونقدر ضعیفیم که یه مشت انسان با عقاید و رسوم وحشیانه بر ما حکومت میکنن و ما رو با همون روشهایی که دست کمی از آدم خوری نداره میکشند ناراحتم. از این که به خاطر فرهنگ و تاریخ عظیم گذشته دست به این چنین ب بی فرهنگی های بزرگ میزنیم و حقوق بشر, حقوق تک تک مردان و زنان و کودکان رو اینچنین پایمال میکنیم با نام خدا و تحجر و غیره معترضم!
توی سرم, تنها دورانی از اعتراض
توهم آزادی در ذهنها
بر دهانم ضبدر
دستهایم مشت
اما هیچ