سفرنامه مصر و شن و موسیقی و ززوووووو

سرانجام باز گو کیستی
ای قدرتی که به خدمتش کمر بسته ام
قدرتی که همواره خواهان شر است
اما همیشه عمل خیر می کند.
گوته, فاوست

چهار شنبه شب به سمت مصر راه افتادیم. چهار تا از دوستانم و پسری فرانسوی از همراهان من محسوب میشدند و دیگر اعضای گروه هم که از همنوردان قدیم و جدید و دو سه نفری نا آشنا. مسیر طولانی بود و اگر اشتباه نکنم 12 ساعتی توی راه بودیم. از اونجا که یه سالی هست عادت بستن ساعت رو ترک کردم, دونستن زمان دقیق هر چیزی برام اهمیتش رو از دست داده و لذت بردن از زمان, جایش را گرفته. شب رو در جاها و حالتهای مختلف از چادر و ماشین و اتوبوس و بوفه اتوبوس و فرودگاه و پناهگاه خوابیده بودم که خوابیدن در کف مینیبوس هم بهشون اضافه شد و جدا که خیلی بهتر از روی صندلی بود و در طول شب جاها تعویض میشد. وارد مصر شدیم و خانه های گلی و تک و توک بادگیری که یاد آور یزد بود .کوله هارو گذاشتیم و راه افتادیم از کوچه باغهای روستا گذشتیم ودرختهای انار و نخلهای بلند که خوشه های خرما ازشون آویزون بود و برو بچ سنگ نورد دو قلقلک میداد که دراخت تولینگ هم کار کنند و اگه اشتباه نکنم درختهای مو با انگورهای خشکیده بهشون قسمتی از پوشش گیاهی اهلی شده ای بود که دیدیم. و به شنهای روان رسیدیم و چندین ساعت راهپیمایی با پای برهنه و ملق زدن از روی تپه ها و عکسها و محیطی با درخچه های کوتاه و در آخر هم نی زاری نسبتا بزرگ و آبی که در پای نیها جمع شده بود .پسری مصری راهنما, نی زار و به آتش کشید و گرچه آتش زیباس اما نیزار زیباتر و خوشبختانه زیبایی نیزار به آتش چربید و زود خاموش شد, خودش معترف بود که از پنج سال پیش آب خیلی کمتر شده و پوشش گیاهی داره از بین میره و بیابان گسترده تر میشه اما باز حرفهای بچه ها که میگفتند آتش نزن به کتش نمیرفت که نمیرفت و باز به آتش میکشید.سر آغاز بازی در تپه ای شنی. تا چشم کار میکرد شن روان بود و دورترها کوه هایی کم ارتفاع, باز کفشها رو در آوردیم و خط کشی کردیم و ززززووووووووووووووووووووووو.( البته اگه خوشبینانه نگاه کنی زو بود و تازه وقتی در دور اول که یار کشی شد و گروه ما باید زو میگفت و دیدم هر کی میره مثل فوتبال آمریکایی یکی پاشو میگیره و ناگهان تمام اعضای تیم مقابل روش شیرجه میزنن فهمیدم که بیشتر توی مایه های راگبیه و وقتی خارجیه صد کیلویی و دو متری گروه (( پسر فرانسوی که اسمش مهدی بود چون پدرش مرکشی بودو با این حال بچه ها دوست داشتن خارجی صداش کنن ولی این نشان از غریبگی نبود بلکه خیلی هم با همه جور شده بود و همه دوستش داشتند.))هم روی سر خودم فرود اومد مطمئن شدم که این زو راگبیه و خیلی متفاوت از اون چیزی که سالهای سال پیش توی راهنمایی بازی میکردیم.) و اتفاقاتی رخ داد که از خنده مردیم و فوق العاده بازی باحال بود. البته تعدادیمون دچار سوانح کوفتگی له شدگی و سرپرست گروه دچار سانحه شدید جر واجرشدن پیرهن در حدی که هر بار وارد زمین میشد قسمتی از بلیزش در دست کسی جا مونده بود شد اما انقدر تمام اینها خنده دار بود که گذشت زمان رو حس نمیکردیم.تکنیکهای زو راگبی اندکی با زوو و راگبی متفاوته مثلا من رفتم زو بگم که یکی ازقول بچه های گروه (هه هه در بازی بعدی لقب خرس مهربون رو گرفت) منو با یه دستش از زمین بلند کرده بود و من توی هوا دست و پا میزدم و میگفتم زوووووووووووووووووووو دومیشم این بود که باز تو زمین داشتم میگفتم زو که یکی پامو گرفت و انداختم زمین و من داشتم با زور خودم رو به خط خودمون میرسوندم و زووو میگفتم که یکی دیگه از رفقا یه تکنیک عجیب زد و یه راست نشست رو کلم و منم صورتم یه راست رفت تو شن و زوووو پوپ غط شد . انقدر هیجان بازی بالا رفته بود که تا تاریکیه هوا همون وسط شنهای روان به بازی ادامه دادیم و حتا نرفتیم از غروب زیبا با آسمون قرمز عکس بگیریم و حتا روح خبیث سرگردان در کویر های خشک و بی آب و علف هم دست از سرگردونی کشیده بود و به ما پیوست. شب کویر اومد و سرما , دو اتاق توی حیاط مربع شکل. بعد همراه با تنبور و سه تاری رفتیم توی کویر و با هیزم هایی که جمع کرده بودیم آتشی درست کردیم.آسمون پر ستاره و بدون ماه و شهاب هایی که گه گاه رد میشدند, صدای تنبور و سه تار و آواز هایی که یا تک خوانی بود یاگروهی. ساعتی گذشت و خستگان به روستا برگشتند و خوابیدند. منم که نشسته بودم کنار آتیش و نمیدون چه مدت خوابم برد که وقتی چشامو باز کردم دیدم حدود پنج نفر موندیم و آتشی رقصان. و اینجا گه گاه صدای تنبور بود و بویه و گه گاه سه تار بود و سعید و گه گاه همه با هم. از همه بیشتر آهنگ نوایی بهم حال داد که پنج نفری خوندیم و بعضی جاهاش رو بویه تنها خوند و عالی بود. آتش و صدای ساز, گروه کوچکی که برای رصد ستاره ها و شهاب بارون اومده بودند رو کنار ما کشوند و اونها هم بیخیال ستاره ها شدند و ما رو همراهی کردند در موسیقی و آتش و صحرا.ساعتی از نیمه شب گذشت و سرما شدید.یواش یواش در فکر برگشتن به روستا بودیم که این گروه دعوتمون کرد به رصد ستاره ها. خلاصه چند تا سحابی رو گرفتند و ما تک تک رفتیم پشت تلسکوپ و نگاه کردیم و توضیحاتی که میدادند و چند عکسی که با ما در کنار آتیش گرفتند و ما برگشتیم و هنوز کامل در کیسه خوابم حلول نکرده بودم که خوابم برد. صبح مقداری با روستاییها معاشرت کردیم و انصافا مردمان خوب و مهربون و مهمان نوازی بودند. بسیار مشتاق گفتگو و درد دل از کم آبی و مهاجرت فرزندان و غیره. بعد خور و از اونجا بازگشت. در راه دامغان بودیم که کامیونی که از جاده خارج شده بود رو دیدیم و ایستادیم در سمت دیگر جاده راهی نمکی از وسط کویر مارپیچی میگذشت و اگه ورقه ی روشو میکندی زیرش بلورها نمک و میدیدی. بعد توی مسیر بازگشت هم که کلی بازی کردیم از مافیا و گل یا پوچ و بازی های اختراعی و غیره. واقعا گروه خوبی بودیم خیلی بهمون خوش گذشت و همه با هم از هم خوشمون اومد و کلی از خودمون تعریف کردیم.و باز مثل همه مواقعی که از سفری وحشی باز میگردم دچار خود فرو رفتگی و حس آزار از سرو صداهای اضافیه موجود در خانه و شهر و دانشگاه به کامپیوترم پناه آوردم. حسی که باز گفتنش تکراریست اما هر بار حس کردنش تازه تر و قوی تر از قبل

نون: ازلی ترین خدای مصر به معنای آب و نمایانگر آشفتگی و تاریکی. ( خوبه مدتی به ازلی ترین جایگاهم برگردم