منطق نامه من

هوم یه چیزی یه مقدار برام مسئله شده اونم اینه که آیا وبلاگ نویسی نوعی جلب توجه هست ؟مینویسی که دیگران بدونن کجا رفتی چی کارا میکنی و چه قدر فهم و شعور داری؟ یا مینویسی که یه سری از پیامها و حرفهاتو غیر مستقیم به آشنا و نا آشنا بزنی؟ یا مینویسی که به یه پیشرفت در نوشتن و ایده هایی جدید در ذهنت دست پیدا کنی؟ اصلا مهم هست که به چه دلیلی مینویسی یا صرف نوشتن مهم؟
خوب که فکر میکنم میبینم هر بار به یه دلیل نوشتم و توی این چند ماه تغییراتی تو نوشتنم دادم و که خودم کلی حال کردم. حالا جدای وبلاگ میشه این مسئله رو به تمام کارهای روزانه بسط داد و اینکه دلیل منطقی برای خیلی از کارها نمیشه پیدا کرد و حتا مرز بین کارهایی که خودت خواستی انجام بدی یا شدت جریانات مغزی دیگران نا دانسته تو رو وادار به انجام کاری کرده. اما آیا لزومی هم داره ؟ الان نظرم اینه که نه همین قدر که دوست داری یا دوست نداری و کنجکاوی کافیه.

گل کو

شب ندارد سر خواب
می دود در رگ باغ
باد,با آتش تیزاب اش, فریاد کشان.
پنجه میساید بر شیشه ی در
شاخ یک پیچک خشک
از هراسی که ز جای اش نرباید طوفان.
من ندارم سر یاس
با امیدی که مرا حوصله داد
باد بگذار بپیچد با شب
بید بگذار برقصد با باد.
گل کو می اید
گل کو می آید خنده به لب
گل کو می آید, می دانم
با همه خیرگی باد که می اندازد
پنجه در دامانش
روی باریکه راه ویران
گل کو می اید
با همه ی دشمنی این شب سرد
که خط بی خود این جاده را
می کند زیر عبای اش پنهان
شب ندارد سر خواب
شاخ مایوس یکی پیچک خشک
پنجه بر شیشه ی در میساید.
من ندارم سر یاس
زیر بی حوصله گی های شب, از دورادور
ضرب آهسته ی پاهای کسی می آید

شاملو.

فردا هشت مارس, روز زن مبارک. نمیدونم چی بشه وقتی که دیروز یه سخنرانی کوچک از طرف وزارت کشور لغو شد و تو پارک برگزار شد فردا که تجمع های بزرگتر هست چه خواهد شد.