پیش به سوی مزرعه ای در گنبد. پیش به سوی ترکمن صحرا و هجوم حس خوبی که اون زمونا با خوندن آتش بدون دود نادر ابراهیمی از ترکمن صحرا توم بوجود اومده بود و با وجود امتحانها نتونستم از همراهی رفقا توی این سفر خود داری کنم. گرچه این بار تعدادمون از مسافرتهای معمول با دوستان بیشتر , اما میرم که تا آخرین حد ممکن گم بشم البته دوربین جدیدمو با خودم میبرم و عکس گمگشتگی هام و اگر شد شعر گمگشتگی ها.
باز هوس یکی از شعرای قدیمم و کردم

زمزمه
چه زمان می گذرد

ز لحظهای که هزارتویم را وارد شدم و بعد

گم گشتم

و دیگر ندیدم جز راهها و سردرگمی خویشتن را

چه زمان می گذرد؟

خسته اما شاد از خویشتن خویش

زمزمه ی راهم را میخواندم:

و تو هرگز نخواهی دانست

که چه خواهد شد

از کجا خواهی گذشت

و که را خواهی دید

در میان این همه راه

چه زمان می گذرد.

حال می دانم

که چه احمق بودم

اخر,همه ان
زمزمه را می دانند

nil